Kώστας Kαββαθάς
«_Ο λόγος; Όλοι αγαπάμε τη δουλειά μας, ο καθένας αξίζει όσο 10 (αν όχι 15)
δηλωσίες και περιπατητικοί, και οι κάθε λογής προκλήσεις μας _φτιάχνουν_
αντί να μας πτοούν_»
Εν Λευκώ light
TA ΠΟΔΙΑ μου τρέμουν, τα μάτια και η μύτη τρέχουν, το κεφάλι μου βουίζει,
δεν μπορώ να σκεφθώ, να εργασθώ, να περπατήσω. Αισθάνομαι χαμένος,
εγκαταλειμμένος, διαλυμένος, χώρια που έχω και τάσεις αυτοκτονίας. Το
θερμόμετρο ανεβοκατεβαίνει σαν στροφόμετρο: 37.8, 38.9, 39.5, 36.4.
Περιφέρομαι από γραφείο εις γραφείον και από κρεβάτι σε καναπέ, κρατώντας
ένα άδειο κουτί πούρων γεμάτο χάπια βιταμίνης C των 1000, Seclor των 500,
Egicalm των 1000, depon, lonarid, pharmaton_
Έχω γρίπη. Την τρίτη μέσα σε 4O μέρες. Αυτή την απαίσια αρρώστια που σε
κάνει να ιδρώνεις, να παραμιλάς, να βλέπεις εφιάλτες (μέχρι ότι οδηγούσα
Όστεν Μοντέγκο είδα στον ύπνο μου), που σε διαλύει εις τα εξ ων συνετέθεις,
κι όταν περάσει, σου αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της (ακόμα δεν μπορώ να
θυμηθώ τον αριθμό του τηλεφώνου του_ σπιτιού μου).
Την πρώτη την «άρπαξα» στο Τέξας, τη δεύτερη στο Καπανδρίτι, την τρίτη στην
Πραξιτέλους 31. Όλες ξεκίνησαν Παρασκευή ή Σάββατο όταν πήγαινα σπίτι
αγκαλιά με δισκέτες και κείμενα, για να βγάλω τα «σπασμένα» της εβδομάδας ή
όταν ταξίδευα για δουλειά, και όλες άρχισαν να με εγκαταλείπουν τη Δευτέρα,
για να με «επισκεφθούν» πάλι το επόμενο σαββατοκύριακο.
Μα είναι αυτό θέμα για το Εν Λευκώ; Δεν είναι. Τότε;
Τι τότε_ Ας αφήσουμε μια φορά τα μεγάλα και τα σύνθετα κι ας μιλήσουμε για
τα καθημερινά, τ? ανθρώπινα και -πολλές φορές- τ? αστεία.
Μου το είπε ένας αναγνώστης. «Γιατί δε γράφετε κι εσείς για την καθημερινή
σας ζωή. Για τα όσα συμβαίνουν στο γραφείο, στο σπίτι, στον ελεύθερο χρόνο.
Λίγο_ χιούμορ δε βλάπτει κανέναν».
Πώς ήξερε ότι όσα μας συμβαίνουν περιέχουν έντονο το στοιχείο του χιούμορ,
δεν ξέρω, αλλά ο άνθρωπος είχε δίκιο.
Ερέθισμα για να γράψω τα όσα ακολουθούν μου έδωσαν τα πρόσφατα σημειώματα
του Νίκου Δήμου για τις περιπέτειές του με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές
αλλά και το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια η εταιρία μας τους
χρησιμοποιεί για τη σύνταξη και παραγωγή των εντύπων μας. O πρώτος
υπολογιστής (ένας Macintosh Plus) αγοράστηκε το 1985, ενώ πρώτος H/Y για το
λογιστήριό μας πολύ πιο πριν, το_ 1973. O του λογιστηρίου ήταν ένα «κουτό»
τερματικό που μέσω ενός προϊστορικού modem «έμπαινε» σ? έναν Prime (που τα
χρόνια εκείνα ήταν τοποθετημένος σε μια εταιρία στην οδό Διονυσίου
Αεροπαγίτου) στον οποίο ήταν «περασμένα» τα «λογιστικά» της εταιρίας. Γιατί
το κάναμε αυτό, ακόμα δεν έχω καταλάβει (μια και για να «περάσουμε»
στοιχεία έπρεπε να κουβαλάμε τα «παραστατικά» στου Μακρυγιάννη). Ίσως να
εντάσσεται στην επιθυμία μας να είμαστε πάντα πρώτοι με τις τεχνολογικές
εξελίξεις. Τόσο ήταν το πάθος μας με την μηχανοργάνωση, ώστε, πέρα απ? το
γεγονός ότι οι πίνακες των τεχνικών χαρακτηριστικών των 4T φτιάχνονταν από
τον εν λόγω Prime, επιχειρήσαμε (με τον Γιώργο Καμπουράκη) να φτιάξουμε ένα
πρόγραμμα (το Sorfi- Sorting Hi-Fi) που θα επέτρεπε στους αναγνώστες του
HXOY να επιλέγουν τις συσκευές που τους ενδιέφεραν ανάλογα με την τιμή. H
προσπάθεια έγινε σ? έναν αρχαίο IBM 360(;) με κάρτες και κατέληξε μετά από
ένα δεκαπενθήμερο δουλειάς, σε σχεδόν 24ωρη βάση, σε παταγώδη αποτυχία! Αν
και έχουν περάσει 20 χρόνια, ακόμα θυμάμαι τη βοήθεια που μας πρόσφεραν
όλοι οι άνθρωποι της εταιρίας και τους_ τόνους τα print out που
κουβαλούσαμε κάθε βράδυ στο γραφείο. Γεγονός είναι πάντως ότι αυτές οι
πρώτες επαφές μάς οδήγησαν σύντομα σ? έναν IBM και στην πλήρη
μηχανοργάνωση, σε μια εποχή (1975) που οι υπολογιστές ήταν ακόμα ταμπού.
Θυμάμαι όταν πήρα τον πρώτο Μακ. Τι έκπληξη! Κυριολεκτικά άλλαξε τη ζωή
μου. Τον έβαλα στην πρίζα, τον άνοιξα, και από τότε εκείνο το ηλίθιο
προσωπάκι που χαμογελάει είναι το πρώτο πράγμα που βλέπω το πρωί και το
τελευταίο το βράδυ.
Πήρα τη γραφομηχανή μου, μια φορητή Olympia, αγορασμένη με δόσεις από τον
παλιό μου φίλο (και τότε αντιπρόσωπό της ), Τάκη Παναγιωτόπουλο, στην οδό
Τρικολάου Χαρούπη (έτσι την αποκαλούσε), την καθάρισα και τη φύλαξα μαζί με
τις μελανοταινίες στην ντουλάπα δίπλα στο γραφείο, μέχρι που την έδωσα στην
Πέλλη και της «έβγαλε τα μάτια».
Μια μέρα του ?89 ο Πάνος Φιλιππακόπουλος είπε πως ήταν πλέον καιρός να
σταματήσουμε να γράφουμε με «μπικ» και πως είχε έλθει η ώρα να περάσουμε
στο DTP. Ψάξαμε την αγορά, διαβάσαμε τα περιοδικά (το RAM), ρωτήσαμε τους
ειδικούς και ένα μεσημέρι πήγαμε στη Rainbow, με σκοπό να αγοράσουμε δύο
Plus. Τρεις ώρες αργότερα (ας όψεται ο Γιώργος Βάμιαλης) φύγαμε με τρεις
Plus και έναν Ci ή Fi ή FX ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, τόσο έχω μπερδευτεί
με τα μοντέλα της Apple.
Αυτό ήταν_ Στα χρόνια που πέρασαν τα γραφεία μας γέμισαν με Macintosh και
αυτή τη στιγμή πρέπει να έχουμε πάνω από_ 30 (και σύντομα πάνω από_ 40!)
όλα σε δίκτυο.
Το πέρασμα απ? το χειρο/δακτυλόγραφο στην ηλεκτρονική «δημοσιογραφία» ήταν,
πιστέψτε το, περισσότερο αστείο παρά επώδυνο για όλους μας. Αν πράγματι η
ζωή μας ήταν λιγότερο αγχωτική θα μπορούσα να γράψω μιας πρώτης τάξεως
κωμωδία με τα όσα συνέβησαν (και συμβαίνουν) στις Τεχνικές Εκδόσεις.
Μια απ? τις πιο συνηθισμένες στιγμές είναι η εξής:
Εννέα το πρωί...
«Πάνοοοοο, Φαίδωναααα... Δεν έχω mail/δεν κάνει save/δεν _ανοίγει_ το
Μακράιτ, το Εξέλ, το Ιλουστράιτορ, το Κουόρκ. Δεν _βλέπω_ τον εκτυπωτή/τον
Γιώργο/τη Γραμματεία. Χάλασε το UPS, κόπηκε το καλώδιο».
O Πάνος (Φιλιππακόπουλος) και ο Φαίδων (Καραϊωσηφίδης) είναι οι system
managers όχι γιατί οι άνθρωποι αυτό έμαθαν να κάνουν στη ζωή τους, αλλά
γιατί είχαν την ατυχία ο πρώτος να έχει έναν Amiga και ο δεύτερος ένα παλιό
φορητό IBM στο_ σπίτι. Το γεγονός ότι όλοι οι άλλοι είμαστε_ στραβάδια, μας
έκανε να τρέχουμε συνεχώς από πίσω τους, και σήμερα -πέντε χρόνια μετά-
πρέπει να δείτε τους _Π.Φ_ και _Φ.Κ._ να ακολουθούν το δίκτυο ως άλλοι
Σέρλοκ Χολμς για να δουν πού _δεν κάνει επαφή_ το local talk!
Ούτε ξέρω τι θα γίνει τώρα που στα γραφεία μας έρχονται κι άλλα μηχανήματα
(και άνθρωποι) στα πλαίσια ενός κοινοτικού προγράμματος που «τρέχει» η
εταιρία μας στην Τηλεματική II και σ? ένα ακόμα που -ελπίζουμε να εγκριθεί-
στα πλαίσια του ΕΠΕΤ II (για να μπορέσουμε να σας πούμε περισσότερα γι?
αυτό).
Θα πρέπει σύντομα να χτίσουμε το νέο μας, «έξυπνο» κτίριο στον ιδιόκτητο
χώρο δίπλα στη Γυμναστική Ακαδημία και πίσω από την ΠΥΡΚΑΛ και να αλλάξουμε
για μια ακόμα φορά την έδρα της εταιρίας! Πόσο δρόμο διανύσαμε αλήθεια απ?
τα γραφεία της οδού Νέζερ...
ENA ΑΛΛΟ στοιχείο που χαρακτηρίζει την επαγγελματική (αλλά και την ιδιωτική
μας) ζωή είναι τα ταξίδια. Κανείς δεν είναι πλέον σε θέση να πει πόσα
ταξίδια κάνουν οι συντάκτες των 4T το χρόνο. Οι φίλοι και οι αναγνώστες μας
θεωρούν «τυχερούς» που μπορούμε και βλέπουμε τον κόσμο -και ίσως να
είμαστε- αλλά φανταστείτε τι γίνεται, όταν κανείς πρέπει να φύγει τη
Δευτέρα το μεσημέρι για την Ιταλία, να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο την Τρίτη το
πρωί, να επιστρέψει στην Αθήνα με το «κομμάτι» έτοιμο το ίδιο βράδυ και να
ξαναφύγει την Πέμπτη για την Ισπανία ή τη Γερμανία ή την_ Κορέα. Στα
γραφεία (και στα σπίτια) διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους, αφού
έρχονται στιγμές που ο ένας δεν ξέρει πού είναι ο άλλος. Ορισμένες φορές η
κατάσταση θυμίζει ταινία των Μόντι Πάιθον. O Στράτης έρχεται τη νύχτα απ?
τη Γαλλία και στο αεροδρόμιο πρέπει να βρει το αυτοκίνητο που άφησε ο Πάνος
που πήγε στην Ιταλία, για να φύγει για μετρήσεις και φωτογράφηση και το
βράδυ να το αφήσει στο σπίτι του Σπύρου που του έχει αφήσει άλλο, αφού
μόλις αναχώρησε για την Ισπανία! Στο παιχνίδι και ο υπογράφων όχι τόσο
έντονα, όσο πριν δυο χρόνια, αλλά αρκετά πιεσμένα για να πάει δυο φορές στο
αεροδρόμιο μια μέρα_ μετά την προγραμματισμένη αναχώρηση και φυσικά να
χάσει το ρεπορτάζ! Και να ήταν μόνο αυτά, κάποια ισορροπία θα μπορούσαμε να
τηρήσουμε. Όπως ίσως γνωρίζετε όμως, εδώ κι ενάμιση χρόνο στη ζωή μας έχει
μπει και η εκπομπή TPOXOI & ΔΡΟΜΟΙ στο Mega Channel που η παραγωγή και η
δουλειά που απαιτείται είναι σαν να βγάζουμε ένα τεύχος των 4T κάθε
εβδομάδα! Αν η χρήση των H/Y προσφέρει υλικό για κωμωδία, το «στήσιμο» της
εκπομπής δίνει εισιτήριο για την_ «Σωτηρία». Τα πράγματα που πρέπει να
γίνουν, οι εργασίες που πρέπει να συντονιστούν, τα «γυρίσματα», τα
«σπικάζ», τα «μοντάζ», η ίδια η μαγνητοσκόπηση, είναι τόσο πολλά και τόσο
σύνθετα, ώστε δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά, το στομάχι, η
ανθρώπινη αντοχή «μπαίνουν στο κόκκινο» με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία
των εμπλεκομένων. Παρόλ? αυτά η μικρή ομάδα των 4T λειτουργεί υποδειγματικά
περνώντας από το δράμα στην κωμωδία και από τη σκληρή δουλειά στη -σύντομη-
ανάπαυση με ένα μόνιμο ανθυποχαμόγελο στα χείλη.
O λόγος; Όλοι αγαπάμε τη δουλειά μας, ο καθένας αξίζει όσο10 (αν όχι 15)
δηλωσίες και περιπατητικοί, και οι κάθε λογής προκλήσεις μας «φτιάχνουν»
αντί να μας πτοούν.
Πολλοί μας ρωτούν πόσο θ? αντέξουμε, κι εμείς τους απαντάμε: «όσο αντέχουν
οι αναγνώστες μας -αυτό το υπέροχο κοινό που μεγάλωσε, προβληματίστηκε,
ονειρεύτηκε, συμπορεύτηκε με τους 4Τ». Όσοι εσείς στηρίζετε την προσπάθειά
μας και όσο μένετε κοντά μας, κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν μπορεί να
θίξει το περιοδικό, ούτε καν οι αντιπρόσωποι που αποσύρουν τα διαφημιστικά
τους κονδύλια, επειδή δεν τους «αρέσουν» τα κείμενά μας!
Πώς να το κάνουμε_ Τα χρόνια πέρασαν (τον Οκτώβριο μπαίνουμε στον 25ο χρόνο
ζωής των 4T) και το περιοδικό δεν είναι πια φτιαγμένο από χαρτί και μελάνι,
αλλά από αίμα και πάθος, έστω και καμιά φορά light όπως σ? αυτό το
«πρωταπριλιάτικο» τεύχος!_Κ.Κ.